در این شهر هزاران توی بی روزن

هوای روشنی کم بود و دیگر نیست

برای التهاب زخم های باز

کسی دنبال مرهم بود و دیگر نیست

به خاطر دارم آن یاری که از دل رفت

هیاهویی درونم بود و دیگر نیست

خیال نازکی از سر گذر می کرد

کنارِ خواستن، غم بود و دیگر نیست

نه تنها غم که حتی خواستن گم شد

در افسونی که آن هم بود و دیگر نیست

کلامی بود و گم شد در مهِ اندوه

به چشمی برقِ شبنم بود و دیگر نیست

سراسر شعر حبسِ پیچک ابهام

غزل شاعر...گمانم بود و دیگر نیست!