قسم خورده بودم که اشکم نریزد

برای فروغ نگاهی

که در باورم روزگاری 

مرا دوست می داشت

و اینک دو فنجان یخ بود

دلم ساده بر هم نریزد

ولیکن نمی شد

نمی شدکه ویران نباشم...

پس از رفتن او نمی شد 

چو طفلی که گم کرده خانه

هراسان و گریان نباشم...